Όλοι γνωρίζουμε πως μοιάζει ένας κομήτης. Μία κεφαλή -ένας πυρήνας- και από πίσω του ξεχύνεται μία μακριά ουρά. Είναι, όμως, έτσι ακριβώς τα πράγματα?
Σε αντίθεση με την εικόνα που μπορεί να έχουμε πολλοί στο μυαλό μας, η ουρά δεν τον ακολουθεί!
Ας ξεκαθαρίσουμε, λοιπόν, μερικά πράγματα:
Καταρχάς, οι κομήτες δεν συνοδεύονται διαρκώς από την ουρά.
Τον περισσότερο καιρό τον περνάνε έχοντας την μορφή ενός μικρού συμπαγούς παγωμένου σώματος, χωρίς λαμπερά στολίδια. Μικρού, γιατί είναι της τάξης των μερικών χιλιομέτρων (οι αστεροειδείς είναι συνήθως πολύ μεγαλύτεροι) και παγωμένου γιατί κυρίως αποτελούνται από πάγο (όχι μόνο πάγο νερού, αλλά και άλλων ενώσεων). Η ουρά εμφανίζεται όταν ο κομήτης πλησιάσει αρκετά τον Ήλιο, με αποτέλεσμα τα παγωμένα υλικά του να θερμανθούν και να αποχωριστούν από αυτόν.
Προχωρώντας κι άλλο:
Η ουρά ενός κομήτη δεν είναι… μία.
Οι κομήτες εμφανίζουν δύο ουρές. Η μία αποτελείται από ιονισμένο αέριο και η άλλη από σωματίδια σκόνης.
Και φτάνουμε στο θέμα μας:
Η ουρά -ή καλύτερα οι ουρές, όπως είπαμε- δεν ακολουθούν τον κομήτη καθώς αυτός κινείται, δεν τρέχουν δηλαδή από πίσω του.
Αντίθετα, σε πολλά σημεία της τροχιάς του οι ουρές είναι κάθετες σε αυτήν!
Το ότι κάποιοι έχουμε σχηματίσει αυτή την εικόνα στο μυαλό μας, μάλλον οφείλεται στην καθημερινή εμπειρία που έχουμε εδώ στην Γη. Όλοι γνωρίζουμε ότι αν κρατήσουμε ψηλά ένα αντικείμενο που βγάζει π.χ. καπνό και αρχίσουμε να τρέχουμε, τότε ο καπνός θα “φεύγει” προς τα πίσω, ακολουθώντας το μονοπάτι της κίνησης (το ότι ταυτόχρονα κινείται και προς τα επάνω λόγω της άνωσης της ατμόσφαιρας, ας το θεωρήσουμε εδώ αμελητέο).
Όμως ο κομήτης δεν κινείται μέσα σε ένα τέτοιο μέσο. Δεν συμπεριφέρεται όπως ένας αστεροειδής που έχει εισέλθει στην ατμόσφαιρα, η οποία παρασύρει και αφήνει πίσω του τα λιωμένα υλικά του (τώρα που το ξανασκέφτομαι, αυτήν την εικόνα για τους κομήτες δεν αποκλείεται να την έχουμε και από τις διάφορες ταινίες με καταστροφές από αστεροειδείς). Τα υλικά του κομήτη που λιώνουν, που εξαερώνονται, δεν έχουν κανέναν λόγο να μην συνεχίσουν να κινούνται μαζί του ως μία άλως που τον περιβάλλει. Ή μάλλον… δεν θα είχαν κανέναν λόγο αν δεν υπήρχε ο Ήλιος, η ίδια η αιτία δηλαδή που εξαερώνει τα υλικά.
Η ακτινοβολία του Ήλιου καθώς και ο ηλιακός άνεμος σπρώχνουν προς τα έξω το ιονισμένο αέριο και την σκόνη που έχουν χωριστεί από τον κομήτη και έτσι δημιουργούνται οι δύο ουρές. Όχι όμως κατά μήκος της τροχιάς της κίνησης. αλλά -τι πιο λογικό- ακτινικά, δηλαδή επάνω στην ευθεία που ενώνει τον Ήλιο με την κομήτη. Έτσι, σε οποιδήποτε σημείο της τροχιάς του και αν βρίσκεται ο κομήτης, οι ουρές του “φεύγουν” μακριά από τον Ήλιο. Με την ουρά του ιονισμένου αερίου, ως πιο ελαφριά, να στοχεύει διαρκώς τον Ήλιο, ενώ η πιο βαριά και “αργή” ουρά σκόνης καμπυλώνει.
