Ο καθηγητής Α. Loeb κατέδειξε έξι ζητήματα που αφορούν τον διαστρικό επισκέπτη Oumuamua. Σύμφωνα με τον ίδιο, τα ζητήματα αυτά είναι ασύμβατα με τη φυσική εξήγηση του σώματος αυτού. Έτσι το μόνο που απομένει είναι ο Oumuamua να είναι μια τεχνητή κατασκευή.
Από την άλλη μεριά. Η ομάδα που ανακάλυψε τον Oumuamua κι επεξεργάζεται τα δεδομένα που έχουν ληφθεί από τις έως τώρα παρατηρήσεις, διαφωνεί. Σε κάθε μια από τις εστιάσεις του Loeb αντιπαραβάλει γεγονότα που, κατά τη γνώμη τους, απορρίπτουν τη μη φυσική εξήγηση.
Στο προηγούμενο άρθρο είδαμε τι γνωρίζουμε και τι όχι για τον Oumuamua. Αυτό που θα δούμε εδώ από τη πλευρά μας, είναι τα ίδια τα επιχειρήματα των δύο πλευρών. Θα κάνουμε την αντιπαραβολή τους. Θα εξετάσουμε αν και πόσο μπορούν να σταθούν μπροστά στα δεδομένα μας.
Και ο καθένας θα μπορεί να αποφασίσει είτε ανάλογα με τα ίδια τα δεδομένα, είτε με το κατά πως τον παρακινούν οι πεποιθήσεις του.
Έξι περίεργα γεγονότα σχετικά με τον Oumuamua
1. Τα διαστρικά ουράνια αντικείμενα είναι σπάνια.
Υπάρχουν πολλοί λίγοι αστεροειδής (ή κομήτες) που να προέρχονται από άλλα αστρικά συστήματα. Η αναμενόμενη συχνότητα εμφάνισή τους είναι τόσο αραιή, που δεν ήταν αναμενόμενο να παρατηρηθεί από την υπηρεσία εξερεύνησης στα μόλις 10 χρόνια λειτουργίας της. Το αντικείμενο αυτό εντοπίστηκε, μόνο επειδή μας στόχευε και μόνο.
Με βάση στατιστική μελέτη που βασίζεται στις ικανότητές μας παρατήρησης και στο χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να γίνει αυτή η μια παρατήρηση, τα αποτελέσματα του A. Loeb έδειξαν πως ο αστρικός χώρος θα έπρεπε να είναι γεμάτος με σώματα σαν τον Oumuamua. Συγκεκριμένα, θα έπρεπε να υπάρχουν 2,5×1013 (25 τρισεκατομμύρια) τέτοια αντικείμενα ανά κυβικό έτος φωτός.
Από την άλλη, ο αναμενόμενος αριθμός τέτοιων αντικειμένων που μπορούν να διαρρέουν από το σύνολο των σχηματιζόμενων αστρικών συστημάτων, είναι 2 έως 8 τάξεις μεγέθους λιγότερα από τον παραπάνω αριθμό. Έτσι, η ανίχνευση ενός από αυτά μπορεί να γίνει μόνο αν το συγκεκριμένο αντικείμενο δεν περνούσε τυχαία, αλλά στόχευε το ηλιακό μας σύστημα.
Η απάντηση
Υπάρχουν θεωρητικές μελέτες αλλά και οι προσομοιώσεις που έχουν γίνει σχετικά με τα σώματα που αποβάλλονται κατά τη δημιουργία των ηλιακών συστημάτων. Καμία από τις μελέτες αυτές δεν αφορά τον αριθμό των σωμάτων που αποβάλλονται. Απεναντίας, αναφέρονται στη συνολική μάζα που ξεφεύγει από αυτά. Έτσι:
- Αν η συνολική μάζα αυτή κατανεμηθεί ομοιόμορφα σε αντικείμενα ίσης μάζας, τότε η μελέτη του Dr. A. Loeb είναι σωστή. Απεναντίας,
- Αν η μάζα αυτή κατανεμηθεί σε διάφορα μεγέθη, τότε οι αριθμοί μεταβάλλονται κατά κρίσιμο τρόπο, ώστε να μην υπάρχει τελικά καμία απολύτως αντίφαση με τον αναμενόμενο αριθμό επισκεπτών.
Από τη στιγμή που δεν γνωρίζουμε τη κατανομή μεγέθους των διαστρικών επισκεπτών, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι διαστρικοί επισκέπτες είναι περισσότεροι από το αναμενόμενο.
Για παράδειγμα, μια Α μάζα διαστρικών υλικών μπορεί να έχει δημιουργήσει 100 σώματα μήκους 1000 μέτρων. Ή από την άλλη, η ίδια ακριβώς μάζα να έχει δημιουργήσει 5.000 σώματα που το μήκος τους να ποικίλει από τα 50 μέτρα ώς τα 5.000. Στη 2η περίπτωση ο αριθμός των πιθανών σωμάτων προς ανακάλυψη μεγαλώνει δραστικά, κάνοντας την ανίχνευση του Oumuamua κάτι το αναμενόμενο.
Πιο συγκεκριμένα, η ομάδα της Karen Meach έδωσε στη δημοσιότητα τρεις διαφορετικές πιθανές κατανομές μεγεθών, στις οποίες ο αριθμός των επισκεπτών είναι ακριβώς ο αναμενόμενος με βάση τη παρατήρηση που έγινε. Στην ακόλουθη εικόνα βλέπουμε τη μια από αυτές:
2. Η ταχύτητα του Oumuamua είναι πολύ κοντά σε αυτή του Τοπικού Πρότυπου Ηρεμίας
Είναι τόσο συγκεκριμένη η ταχύτητά του που δεν είναι δυνατόν να είναι τυχαίο. Ίσα ίσα, είναι η ταχύτητα που θα επέλεγε κάποιος αν ήθελε να “αποκρύψει” το αντικείμενο, αν ήθελε να το κάνει να μη ξεχωρίζει σε σχέση με τις ταχύτητες που κινούνται τα υπόλοιπα γαλαξιακά ουράνια σώματα.
Να πούμε δύο πράγματα για τη ταχύτητα του Τοπικού Πρότυπου Ηρεμίας.
Το σύνολο των αστέρων του γαλαξία κινείται γύρω από το γαλαξιακό κέντρο. Κάθε ένα αστέρι και λόγω της βαρυτικής αλληλεπίδρασης με τα άλλα άστρα έχει τη δική του κίνηση και ταχύτητα. Ως σύνολο όμως τα αστέρια κινούνται με μια μέση ταχύτητα, η οποία είναι διαφορετική σε κάθε περιοχή του γαλαξία. Η ταχύτητα τώρα που έχει το κάθε άστρο λόγω της βαρυτικής αλληλεπίδρασης με τα άλλα άστρα, έχει ως πλαίσιο αναφοράς αυτή τη μέση ταχύτητα, το επονομαζόμενο Τοπικό Πρότυπο Ηρεμίας (Local Standard of Rest, LSR).
Τώρα, κατά το σχηματισμό των ηλιακών συστημάτων, η σκόνη και τα αέρια που τα αποτελούν – και καταρρέουν βαρυτικά για το σχηματισμό του νέου ηλιακού συστήματος, έχουν, όπως είναι φυσικό, τη ταχύτητα του LSR. Το ίδιο συμβαίνει και με τα νεοσχηματισμένα ηλιακά συστήματα. Από εκεί και πέρα, οι βαρυτικές επιδράσεις με τα άστρα τις γειτονιάς τους μεταβάλει τη ταχύτητά τους, καθώς και τη κατεύθυνσή τους.
Ο Pr. Loeb παρατηρεί ότι η ταχύτητα του Oumuamua είναι κοντά σε αυτή του LSR. Κάτι που το χαρακτηρίζει ύποπτο: είναι σαν ο Oumuamua να είναι στη πραγματικότητα ακίνητος στον γαλαξία. Με το ηλιακό μας σύστημα, που κινείται στο LSR, απλά να το συνάντησε.
Η απάντηση
Η ομάδα της Karen Meach αναφέρει πως στη πραγματικότητα αυτό είναι το αναμενόμενο. Σε ένα νεοσχηματιζόμενο ηλιακό σύστημα, η ταχύτητα κάθε σώματος που ξεφεύγει από αυτό θα ήταν πολύ κοντά σε αυτή του συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι αυτή του LSR. Υπενθυμίζει επίσης ότι οι εκτοξεύσεις σωμάτων είναι ασύγκριτα πιο πιθανές, όταν τα συστήματα είναι νέα.
Μια δική μου παρατήρηση είναι η εξής. Το παραπάνω είναι το πιο αδύναμο επιχείρημα του Pr. A. Loeb. Θα ήταν λογική μια ένσταση αν το αντικείμενο είχε μια ταχύτητα πχ της τάξης των 0,2c. Είναι η ταχύτητα που υπολογίζεται πως μπορούμε να πετύχουμε με ηλιακό ιστίο, όπως υποστηρίζει η μελέτη του Loeb ότι είναι ο Oumuamua.
Απεναντίας, εδώ φαίνεται πως ό,τι ταχύτητα και να βρίσκαμε, την βάζουμε να εξυπηρετεί τους σκοπούς μας. Ο Oumuamua κινείται γρήγορα; ύποπτο, είναι εξωγήινο. Κινείται αργά, πιο αργά από τα σώματα του LSR; Δεν γίνεται γιατί να το κάνει αυτό; ύποπτο. Μόνο εξωγήινη κατασκευή θα μπορούσε να κινηθεί έτσι.
Κινείται στη ταχύτητα ου LSR; Μα τι άλλο θέλουμε για να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να είναι παρά μόνο εξωγήινη κατασκευή.
Εν ολίγοις όποια ταχύτητα και να έχει, μπορούμε να βρούμε και ένα λόγο να υποστηρίξουμε ότι μόνο εξωγήινη κατασκευή θα μπορούσε να την έχει. Το βρίσκω λίγο προβληματικό. Συνοπτικά, αυτό είναι ένα επιχείρημα που μάλλον αδυνατίζει τη συνολική του επιχειρηματολογία παρά τη στηρίζει.
3. Η τροχιά του Oumuamua είναι ασυνήθιστη και πολύ κοντά σε αυτή της Γης
Από όλες τις πιθανές τροχιές, απ΄ όλες τις πιθανές θέσεις που θα μπορούσε να έχει αυτό το σώμα και δεδομένου ότι ήρθε κατακόρυφα προς τον ηλιακό σύστημα, το “έκοψε” κοντά στη τροχιά της Γης. Και μάλιστα όχι όταν η Γη ήταν από την άλλη μεριά του ήλιου, αλλά κοντά σε αυτόν.
Μια τέτοια στόχευση δεν θα μπορούσε να είναι παρά… στόχευση. Η τροχιά του δεν καθορίστηκε τυχαία αλλά είχε ως στόχο να περάσει κοντά από τη Γη.
Η απάντηση
Η προκατάληψη της παρατήρησης δεν θα μπορούσε να είναι πιο υπεύθυνη.
Πιθανότατα υπάρχουν εκατομμύρια παρόμοια, διαστρικά αντικείμενα στη περιοχή του ηλιακού μας συστήματος. Οτιδήποτε δεν είναι δίπλα μας απλά είναι αδύνατο να το παρατηρήσουμε. Από την άλλη, οτιδήποτε είναι δυνατόν να παρατηρήσουμε, δεν θα μπορούσε παρά να βρίσκεται δίπλα μας.
Ήδη ο Oumuamua χάθηκε από τα τηλεσκόπια πριν φτάσει στη τροχιά του Κρόνου. Λόγω του μεγέθους και της φωτεινότητάς του, θα ήταν αδύνατο να παρατηρηθεί για πρώτη φορά ακόμη κι αν ήταν σε πολύ πιο κοντινή απόσταση. Ενώ ο ίδιος ο Oumuamua παρατηρήθηκε, μάλλον από τύχη, ενώ είχε ήδη περάσει από τη τροχιά της Γης και απομακρυνόταν από εμάς.
Όσον αφορά το “ύποπτο” της τροχιάς του, η ομάδα παρατήρησης απλά κοινοποίησε ένα έγγραφο που είχε ήδη δημοσιοποιηθεί 8 μήνες πριν την ανακάλυψη του Oumuamua. Στη μελέτη αυτή ο συγγραφέας προβλέπει τις τροχιακές ιδιότητες των σωμάτων που αναμένουμε να επισκεφτούν το ηλιακό σύστημα.
H τροχιά του Oumuamua όπως φαίνεται, είναι συνεπής με τις αναμενόμενες συμπεριφορές αυτές.
Έτσι, η ομάδα δεν μπορεί να δει κάτι στη τροχιά του που να το χαρακτηρίζει όχι ύποπτο, αλλά μη συνηθισμένο, ώστε να χρειάζεται να επικαλεστεί εξωγήινη προέλευση για την εξήγησή του.
4. Το σχήμα του φαίνεται πολύ περίεργο για να είναι φυσικό.
Ένα μακρόστενο αντικείμενο δεν μοιάζει να συμβαδίζει με οτιδήποτε έχουμε δει έως τώρα στη φύση. Από την άλλη μεριά, οι αλλαγές στη φωτεινότητά του είναι απολύτως συμβατές με κάτι που έχουμε ήδη δει, δηλ. με ένα ηλιακό ιστίο.
Έχουμε ήδη πει ότι το σχήμα του Oumuamua δεν είναι γνωστό. Αυτό που είναι γνωστό είναι η μεταβολή που παρουσιάζεται στη φωτεινότητά του:
Μια τέτοια μεταβολή προϋποθέτει μια αναλογία διαστάσεων του μεγάλου του άξονα προς τον μικρό τουλάχιστον 6:1. Αναλογία που θα μπορούσε να είναι και μεγαλύτερη, πολύ μεγαλύτερη.
Δύο πιθανά σχήματα που είναι συμβατά με αυτές τις παρατηρήσεις είναι τα παρακάτω:
Και τα δύο σχήματα χρησιμοποιούν αναλογίες κοντά στις ελάχιστες δυνατές που δίνουν οι παρατηρήσεις. Ο A. Loeb υποστηρίζει ότι κάτι τέτοιο είναι μάλλον “φτιαχτό”. Δεν έχουμε κάποιο λόγο να δεχτούμε τις ελάχιστες δυνατές τιμές, και όχι το μεγαλύτερο εύρος αναλογιών που επιτρέπουν οι παρατηρήσεις. Σύμφωνα με αυτόν, τα δεδομένα είναι συμβατά ακόμη και με αναλογίες 100.000:1 – οι οποίες είναι και οι αναλογίες διαστάσεων (μήκος:πάχος) ενός ηλιακού ιστίου:
Η απάντηση
Χωρίς να απορρίπτεται αυτή η περίπτωση, είναι η λιγότερο πιθανή.
Όσο μεγαλύτερη είναι η αναλογία διαστάσεων, τόσο μεγαλύτερη είναι και η αναμενόμενη αλλαγή στις διακυμάνσεις φωτεινότητας. Ένα πολύ λεπτό σχήμα θα μπορούσε να εμφανίσει τις παρατηρούμενες αλλαγές στη φωτεινότητα μόνο υπό συγκεκριμένη περιστροφική κίνηση.
Οι πιθανότερες περιστροφικές κινήσεις ενός λεπτού σχήματος θα έδιναν πολύ μεγαλύτερες εναλλαγές. Δεδομένου ότι η θέση του αντικειμένου μεταβαλλόταν διαρκώς, είναι απίθανο να διατηρούσε κάθε φορά αυτή τη συγκεκριμένη (φαινομενικά από τη Γη) περιστροφή που να έδινε τη συγκεκριμένη μεταβολή φωτεινότητας.
Δηλαδή.
Όπως βλέπουμε παραπάνω στο διάγραμμα της φωτεινότητας, υπήρχαν στιγμές που η φωτεινότητα του αντικειμένου ήταν σχεδόν μηδενική. Κάτι τέτοιο είναι συμβατό με το ηλιακό ιστίο, και μεταφράζεται πως τις στιγμές αυτές προβαλλόταν προς τη Γη το λεπτό του τμήμα, με το ελάχιστο πάχος:
Το θέμα είναι όμως ότι το αντικείμενο κινείται. Η τροχιά του μεταβάλλεται και το ίδιο συμβαίνει και με την οπτική του από τη Γη. Έτσι, όταν η σχετική θέση Γης και αντικειμένου θα είναι διαφορετική, η οπτική της παραπάνω εικόνας θα έπρεπε να φαίνεται ίσως κάπως έτσι:
Οι μεταβολές στη φωτεινότητα λοιπόν θα παρουσίαζαν με το χρόνο μια εντελώς διαφορετική καμπύλη, κάτι που δεν έχει παρατηρηθεί. Απεναντίας, μόνο για πολύ συγκεκριμένη θέση του αντικειμένου η καμπύλη θα παρέμενε ίδια με τη παρατηρούμενη, κάτι όμως που η ομάδα χαρακτηρίζει λιγότερο πιθανό να συμβεί.
Από την άλλη μεριά, τον Απρίλιο του 2020 το Nature Astronomy δημοσίευσε μια μελέτη των Y. Zhang και D. Lin η οποία δείχνει ότι τα επιμήκη σχήματα είναι ένα αναμενόμενο αποτέλεσμα για έναν αστεροειδή, αν αυτός βρισκόταν σε κοντινή απόσταση από το μητρικό του άστρο. Επιπλέον, η κοντινή αυτή συνάντηση θα έβραζε στην ουσία την επιφάνεια του αστεροειδούς, με αποτέλεσμα, στην επόμενη κοντινή επαφή που θα έχει με κάποιο άστρο, να μην έχει εξωτερική άλω να εξατμίσει και να μην εμφανίζει τη κώμη ενός κομήτη.
Κάτι που κάνει και ο ίδιος ο Oumuamua.
Συνοψίζοντας. Το ηλιακό ιστίο θα μπορούσε, υπό προϋποθέσεις, να λειτουργήσει ως εξήγηση. Αλλά υπάρχουν εξ΄ ίσου ικανοποιητικές φυσικές εναλλακτικές.
5. Είναι πολύ “ανακλαστικός” για να είναι αστεροειδής ή κομήτης.
Ο Oumuamua θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 10 φορές πιο λαμπερός από τους αστεροειδής του ηλιακού συστήματος, για να δικαιολογείται η φωτεινότητα που παρουσιάζει.
Η ομάδα της K. Meach θεωρεί το επιχείρημα αυτό όχι απλά το πιο αδύναμο, αλλά και λανθασμένο. Τα δε στοιχεία που παρουσιάζει ο A. Loeb σε σχέση με την ανακλαστικότητα των ουρανίων σωμάτων τα βρίσκει απλά λάθος.
Η απάντηση
Η ανακλαστικότητα των σωμάτων του ηλιακού συστήματος και ανάλογα με τη σύνθεσή του, κυμαίνεται από το 5% έως το 50%, με μέση τιμή λίγο μεγαλύτερη από το 20%. Οι διακυμάνσεις στην ανακλαστικότητα του Oumuamua βρίσκονταν στο εύρος 1%-50%, κάτι που συμφωνεί απόλυτα με τις τιμές ανακλαστικότητας που γνωρίζουμε για τους αστεροειδής/κομήτες.
Και περνάμε στο τελευταίο περίεργο γεγονός.
6. Παρουσίασε μια μη βαρυτική επιτάχυνση αμέσως μετά τη περιφορά του από τον ήλιο.
Η επιτάχυνση αυτή δεν μπορεί να εξηγηθεί παρά μόνο με την υπόθεση ότι αποτελεί ένα εξωγήινο σκάφος. Μάλιστα, η μείωση του ρυθμού επιτάχυνσης είναι ακριβώς αυτή που αναμένουμε από ένα ηλιακό ιστίο. Η επιτάχυνση θα μειώνεται ανάλογα με το τετράγωνο της απόστασης από τον ήλιο, όπως ακριβώς συμβαίνει με αυτή του Oumuamua.
Ας κάνουμε μερικές βασικές υπενθυμίσεις.
Ένας τρόπος για να προσδώσουμε “δωρεάν” επιτάχυνση σε ένα διαστημόπλοιο είναι ο εξής. Θα το στείλουμε προς έναν πλανήτη (ή τον ήλιο ή ένα οποιοδήποτε κινούμενο σώμα μεγάλης μάζας) ώστε να κάνει υπερβολική τροχιά γύρω από αυτό. Αν το σώμα ήταν ακίνητο, το μέτρο της ταχύτητας v2 κατά την οποία το σώμα θα εξέλθει από τη βαρυτική επίδραση του πλανήτη θα ήταν ίδια με την v1 με την οποία εισήλθε σε αυτή.
Επειδή τώρα το σώμα (ο πλανήτης) κινείται με μια ταχύτητα v, ένα μέρος της ορμής του θα προστεθεί στην ορμή του διαστημόπλοιου, με αποτέλεσμα η τελική ταχύτητα v2 να είναι μεγαλύτερη της v1.
Αυτή είναι η λεγόμενη βαρυτική επιτάχυνση. Με παρόμοιο τρόπο μπορούμε να πετύχουμε τη βαρυτική επιβράδυνση, αρκεί η είσοδος να γίνει από την “αντίθετη” πλευρά της κίνησης του πλανήτη.
Γυρίζοντας στον Oumuamua, κατά την έξοδό του από την υπερβολική τροχιά γύρω από τον ήλιο, παρουσίασε επιτάχυνση διαφορετική όμως της βαρυτικής που περιγράψαμε παραπάνω. Ο καθηγητής Loeb υποστηρίζει ότι αυτή μπορεί να εξηγηθεί μόνο με το σενάριο του ηλιακού ιστίου.
Η απάντηση
Η μη βαρυτική επιτάχυνση είναι κάτι συνηθισμένο για τους κομήτες κατά την έξοδό τους από το περιήλιο. Ο λόγος που συμβαίνει είναι η εξαέρωση των υλικών του, ο δε ρυθμός μείωσης της επιτάχυνσης είναι αντιστρόφως ανάλογος του τετραγώνου της απόστασης από τον Ήλιο, όπως ακριβώς παρατηρήθηκε στον Oumuamua.
Η μη παρουσίαση κώμης πριν την είσοδό του στην υπερβολική τροχιά είναι δυνατόν να οφείλεται στην εξήγηση που δόθηκε από τους Y. Zhang και D. Lin (βλ. παραπάνω) κατά το σχηματισμό του σώματος. Αυτό που δεν παρατηρήθηκε είναι η αναμενόμενη εξαγωγή αερίων αμέσως μετά τη έξοδο από το περιήλιο.
Κάποιοι πιθανοί λόγοι γι΄ αυτό είναι τόσο η μακρινή του απόσταση, όσο και τα υλικά από τα οποία πιθανόν να αποτελείται το αντικείμενο. Αν τα αέρια που προκάλεσαν την επιτάχυνση είναι μονοξείδιο ή διοξείδιο του άνθρακα, θα ήταν δύσκολο να ανιχνευτούν από αυτή την απόσταση.
Συμπέρασμα
Έχουμε έξι περίεργα γεγονότα, κι έξι αντίστοιχες εξηγήσεις. Κάποιες από αυτές είναι πλήρης. Κάποιες άλλες, όπως πχ οι τελευταίες, είναι μόνο υποθετικές. Τα δεδομένα και οι παρατηρήσεις δεν επέτρεψαν να υπάρχουν πληρέστερες εξηγήσεις.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να βγάλει τα συμπεράσματά του. Κάποιοι θα τα βγάλουν με βάση τα επιστημονικά γεγονότα και την ανάλυση των θέσεων. Κάποιοι άλλοι, όπως συμβαίνει συχνά, θα τα αγνοήσουν και θα συμπεράνουν ανάλογα με τις πεποιθήσεις τους. Για όσους δεν βρίσκονται στη τελευταία κατηγορία, θα ήθελα να κλείσω με κάποια επιπλέον σχόλια.
Είναι εύκολο να επικαλούμαστε εξωγήινους κάθε φορά που βρισκόμαστε μπροστά σε ένα νέο φυσικό φαινόμενο. Αυτό που είναι δύσκολο, και υποχρεούται να κάνει η επιστήμη, είναι να εξηγεί το φυσικό αυτό φαινόμενο. Και αν χρειαστεί, να αλλάξει ακόμη και τα ίδια τα μοντέλα που έως τώρα περιέγραφαν αυτά που βλέπουμε στο σύμπαν.
Και είναι υποχρεωμένη να το κάνει αυτό. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση η επιστήμη θα μείνει στάσιμη, χωρίς καμία νέα γνώση που να εξηγεί τα δεδομένα. Επικαλούμενοι εξ΄ άλλου τους εξωγήινους κάθε φορά που έχουμε κάτι νέο, δεν θα μάθουμε και κάτι καινούργιο.
- Έχουμε εμφάνιση μικροκυματικής ακτινοβολίας; Δεν υπάρχει Big Bang, είναι σήμα από εξωγήινους.
- Ανίχνευση ισχυρής ακτινοβολίας γ; Δεν χρειάζεται να μάθουμε για αστέρες νετρονίων, πρόκειται για σήμα εξωγήινων.
- Περίεργοι ευθύγραμμοι σχηματισμοί στην επιφάνεια της Ευρώπης; Φυσικά κι εξωγήινοι, κανάλια όπως αυτά στον Άρη, γιατί να δεχτούμε ότι αυτή αποτελείται από πάγο;
- Αλλαγή στη φωτεινότητα του Taby’s Star; Σφαίρες Dyson κ΄ εξωγήινοι φυσικά, γιατί να μάθουμε πως μεταβάλλεται η φωτεινότητα των άστρων κατά το σχηματισμό ηλιακών συστημάτων;
Ο πυρήνας της συζήτησης για τον Oumuamua είναι ακριβώς ο ίδιος. Έχουμε ένα νέο, διαφορετικό αστρικό σώμα με συμπεριφορά που μοιάζει αλλά δεν είναι ακριβώς αυτή που έχουμε συνηθίσει. Με άλλα λόγια; έχουμε μια ευκαιρία να μάθουμε κάτι νέο, από ένα νέο σώμα ενός άλλου ηλιακού συστήματος. Το εύκολο είναι να μη μάθουμε τίποτε και να αποδώσουμε τα πάντα στους εξωγήινους.
Μόνο που ο δρόμος της γνώσης δεν είναι ο εύκολος. Γι΄αυτό και μας αρέσει.
